Blog: Eten met plezier… met kinderen?
Iedereen met kinderen herkent het. Etenstijd is niet de ‘gezelligste’ tijd. ‘Bah, eten we dat? Dat lust ik niet… Ah nee, dat is echt vies!’ Hoe gegrond zijn deze klachten? Hoe gaan we hier als ouder of verzorger mee om? Of sterker, is er een oplossing voor? In dit blog vertelt logopedist, SI-therapeut en moeder Esther je meer over kinderen, eten en de strubbelingen die dit met zich mee kan brengen. Uiteraard vertelt ze ook hoe je hiermee om kunt gaan.
‘Dat lust ik niet’
Het favoriete boek van mijn kinderen was ‘Sammie, eet je bordje leeg’. Misschien omdat het een grappig verhaaltje is of omdat er zulke leuke stemmetjes bij te maken zijn als het konijn zegt, ‘Dat lust ik niet’ of ‘dat is VIES, VIES, VIES’. Maar misschien ook wel omdat het voor onze kinderen herkenbaar is. Het gaat over een jong konijntje, dat spinazie moet eten van zijn moeder. Met veel geduld probeert ze uit te leggen dat het gezond is en daarom ook lekker. Maar bij elk bordje zegt Sammie dat hij het niet lust. Hij stampt, schreeuwt en bij het laatste bordje rent hij zelfs zijn hol uit om te zoeken naar iets dat hij wel lust. Tijdens zijn zoektocht komt hij verschillende dieren tegen die hem eten aanbieden. Een reiger biedt hem een lekker visje aan, een vogel wil hem een worm aansmeren. Maar bij alles zegt Sammie, ‘Nee, dat lust ik niet’.
Totdat…
Totdat Sammie na een val in een veld per ongeluk in aanraking komt met groene blaadjes. Hij begint ze te eten. Ik kan mij voorstellen dat hij er eerst aan snuffelt, voelt, proeft en dan langzaam tot de conclusie komt… ‘Wauw, dit is lekker zeg!’ Vervolgens beleeft hij nog een spannend avontuur voordat hij vol enthousiasme met zijn ontdekking bij zijn moeder aankomt rennen… ‘Mam, kijk eens wat ik heb ontdekt! Dit is lekker eten!’ Zijn moeder kijkt hem aan (zo liefdevol als konijnenmoeders dat kunnen) en zegt, ‘Maar Sammie, weet je wat dat is? Dat is SPINAZIE!’
Terug naar de realiteit
Nu zijn wij geen konijnen. Al vinden een paar van mijn kinderen dat wel als ze sla moeten eten. Er komt dan een hardgrondig, ‘Ik ben toch geen konijn!’. Toch zit er herkenning in dit verhaal. Kinderen die ‘klagen’ over eten. Ouders die hun kinderen ‘overtuigen’ hun bord leeg te eten. We hebben daarvoor allemaal onze eigen strategieën. Eerst proberen we het lief en leuk, maar dan verliezen we soms ons geduld. We worden boos, stellen regels en consequenties als ze niet eten. Wanneer we merken dat dit ook niet helpt, grijpen we weer terug op de ‘lieve’ methode. Toch blijft het, zeker met jonge kinderen, regelmatig een strijd om ze te laten eten wat wij willen.
Oplossing?
Dit verhaal voert te ver om alle theorieën en mogelijke oplossingen voor deze etensstrijd aan te dragen. Ik heb ook niet dé oplossing. Elk kind moet door de fase heen waarbij het zelf een mening krijgt over het eten. Dit kan een tijdelijke oorzaak zijn van ‘moeilijke eters’ dat onder ‘normaal peutergedrag’ geschoven wordt. Andere kinderen hebben moeite met bepaald eten: stukjes in het eten, groente en/of fruit. Ook zijn er kinderen die moeite hebben met het wegkrijgen van harde en taaie stukjes in het eten. Eten geeft een bepaald gevoel en iedereen ervaart dat op een andere manier. Zo heeft iedereen heeft zijn eigen voorkeur.
Motorische oorzaak
Mogelijk heeft moeite met eten een motorische oorzaak. De functie van de mondspieren is wellicht niet voldoende ontwikkeld, waardoor het kind moeite heeft met kauwen, het eten in de mond te verplaatsen en/of goed te kunnen slikken. Als eten door welke oorzaak dan ook als niet fijn wordt ervaren, kan weerstand ontstaan. Als deze niet doorbroken wordt, kan eten een strijd worden en blijven. Vaak proberen ouders dit zelf met eten op te lossen: ze passen het eten aan het kind aan, waardoor er weinig strijd is, blijven de strijd aangaan totdat het kind opgeeft of hebben een engelengeduld en wachten totdat het bord leeg is.
Zelf proeven, ruiken, ontdekken
In het verhaal gaat Sammie uiteindelijk zelf eten wat hij bij zijn moeder niet wilde. Waarom? Hij ontdekt het eten in zijn eigen tempo, op zijn eigen manier. Hij voelt, ruikt en proeft zelf. Hij krijgt tijd en ruimte om interesse te krijgen in het eten. Hij krijgt plezier in het ontdekken van het eten en gaat daardoor ‘vanzelf’ eten. Is het dan zo makkelijk om kinderen te laten eten? Gewoon een beetje zelf laten ontdekken? Zelf laten voelen, ruiken, proeven, afhappen, vastpakken? Nee, dat niet. Maar het kan wel bijdragen aan het vergemakkelijken ervan.
Tot slot
Twijfel je over de reden dat je kind niet wil eten? Vraag hulp. Bijvoorbeeld bij onze logopediepraktijk in Zwolle, Hardenberg of Dedemsvaart. Het is de moeite waard om samen te kijken naar mogelijke oorzaken of oplossingen. Eten doen we elke dag, dus laten we er iets plezierigs van maken!
