Blog: Een logopedist buiten werkuren

Onze Collega Bonita vertelt in een nieuwe blog over de dingen die een logopediste soms mee neemt naar haar privé leven. Een klein kijkje achter de schermen.

Je bent logopedist en je hebt vriendinnen.

Allemaal kom je in de leeftijd dat er kinderen geboren worden. Alle kinderen verschillen van elkaar. De een kan snel lopen, de ander slaapt al sinds het begin goed, je eigen kind kan goed praten. Gelukkig, want het is tenslotte jouw vak en dan ben je best een beetje trots. Je bent een vakvrouw, je weet alles haarfijn aan anderen te vertellen en toch moet je het bij je eigen kind ook allemaal zelf ondervinden.

Je weet hoe frustrerend het is als je in de nacht het speengebruik van je kindje moet gaan afleren want het kost je zelf een paar nachten goede rust. Maar je weet ook dat de moeite loont! Je kindje is van zijn speen af voordat het gebit de kans krijgt scheef te gaan staan. De speen heeft nog geen effect gehad op de spraak en de juiste stand van de tong en het heeft hooguit drie slechte nachten gekost. Als ouder slaap je nu eindelijk de nachten goed door want je hoeft je bed niet steeds meer uit voor het geven van de speen omdat ‘ie hem zelf wel uittrekt maar vervolgens niet meer kan vinden’. Allemaal voordelen dus!
Maar dit is bij je eigen kind. Wat doe je als logopedist als je het een en ander opmerkt bij de kinderen van je beste vriendinnen? Ga je er direct wat van zeggen? Kijk je het even aan? Hoeveel langer kijk je het nog aan voordat je toch voorzichtig iets wil zeggen? Kan je misschien heel voorzichtig met suggesties komen om de taalontwikkeling wat te stimuleren?

Ik vind dit altijd heel erg lastig. Want hoe goed bedoelt het ook is, als ouder voel je je enorm aangevallen als iemand anders iets van je kind vindt of zegt. Dat begint al bij een opa of oma die goed bedoelde ‘adviezen’ geeft over eten of slapen, wel of niet laten huilen, etc. Zelf vind ik dit als moeder ook superirritant. Laat staan als je beste vriendin iets zegt over de talige ontwikkeling van je kind of het gebruik van een speen en de effecten die dit kan hebben op het gebit en de spraak. Maar je zou het ook erg vinden als later blijkt dat je kind inderdaad een achterstand heeft of een ‘speen bekkie’ en je vriendin die hier alles van weet er niks van gezegd heeft!

Bij een vriendin heb ik na een poosje gevraagd of zoontje S. wel voldoende kon horen. Hij was al twee en praatte nog amper. Ook luisterde hij nog niet naar zijn eigen naam. Ik ben zo blij dat ik hier wel wat van heb gezegd, de ouders hadden zelf ook al twijfel en zijn direct naar de KNO gegaan. Sinds S. buisjes heeft is zijn gehele taalontwikkeling als een speer vooruit gegaan en is er geen sprake meer van een achterstand!

Bij mijn andere vriendin is het kindje als mijn eigen. Toch vond ik het ook bij haar lastig wat te zeggen. Het kindje is nu ruim twee jaar en begint pas sinds een paar weken echt woorden te zeggen. Hij begreep altijd alles en vertelde op zijn manier heel veel maar er was geen woord uit te halen. Ik heb onlangs gezegd dat het nu wel belangrijk was dat hij meer zou gaan praten. Ik heb adviezen gegeven over de manier waarop zij taal kunnen aanbieden en ik heb aangegeven dat er echt wel verbetering in moest komen als hij naar de peuterspeelzaal zou gaan. Als dit niet met een paar weken al verbetering zou geven, is het misschien verstandig om toch een keer bij een logopedist langs te gaan. Beter voorkomen dan genezen! Ze stond voor al mijn adviezen open en is ermee aan de slag gegaan. Ook is het gaan naar de peuterspeelzaal echt heel goed voor hem geweest! Hij communiceert nu met zoveel taal! Dat is zo mooi om te zien! Een totaal ander kind!

Ik ben dus blij dat ik wel het een en ander heb opgemerkt en er uiteindelijk voor gekozen heb aan te geven wat ik zie. Maar wat zou het soms handig zijn om ons werk ‘uit’ te kunnen zetten op de momenten dat we niet aan het werk zijn!

Lieve mensen, dat kunnen we dus niet! Neem het ons niet kwalijk en zie het als positieve inbreng! We doen het uiteindelijk met de beste bedoelingen.